40 Soru 40 Cevap

Bir gün bir âlim, Dicle kenarında karşıya geçecek bir gemi bulamaz. Bu esnada talebelerinden Habîb-i Acemî gelir ve niçin beklediğini sorar. Alim: "-Karşıya geçmek istiyorum, lâkin gemi yok!" der. Arif biri olan Habîb-i Acemî ise: Ey üstad! İlmin çok ise, hasedi gönlünden gider. Dünyadan kalben uzaklaş, iptilâları ganimet tut ve bütün işleri Hak'tan bil. Böyle olduğun takdirde ayağını suya vur ve geç." der. Sözlerinin ardından da ayağını suya basıp karşıya geçer. Alim zât, talebesindeki bu hâli görünce ağlar ve kendinden geçerek yere düşer. Kendine gelince der ki: "-Habîb, benim talebemdir. Su üstünden yürüyerek karşıya geçti, ben ise kıyıda kaldım. Eğer yarın Sırat köprüsünden de cümle halk geçip ben kalırsam hâlim nice olur?!" Daha sonra bu âlim zât, Habîb-i Acemî'yi bulup kendisine; bu mertebeyi nasıl elde ettiğini sorar. Habîb ise şu veciz karşılığı verir: "Ey üstad! Ben gönül ağartırım; sen ise kağıt karartırsın!.." İşte gönülleri Kur'ân ve Sünnet'in bilgisiyle, yâni hikmetle nurlanarak irfana ermiş olanlar, hem kendilerinin hem de etraflarında bulunanların gönüllerini aydınlatırlar. Ebedî huzur ve saadetin yolunu gösteren hidâyet kandilleri olurlar. Lâkin ilmini bu safhalara intikal ettiremeyen sığ idrakler, takılıp kaldıkları noktada kendilerini ne kadar bilgili zannetseler de, hayat ve kâinat muammâsındaki ilâhî sırları çözemezler.