Acır mı Mösyö Messier

Henüz on yasindaki bir çocuk için yasam ve ölüm, aslinda ayni çizgide durur. Dogmak gibidir çocugun algisinda ölüm. Insanlar dogarak gelirler, ölerek giderler. Henüz ölüme dair karanlik, iç korkutan hikâyeler yerlesmemistir bellegine. Babaanneler, dedeler yaslandiklari için ve daha fazla alacak nefesleri kalmadigi için ayrilirlar yaninizdan. Acili günlerimiz onlara minnet duyarak ve bir sekilde vedalasarak geçer. (…) Yillarca annesiyle vedalasamamanin hüznünü duymustu. Kimsesizlik hissiyle ilk böyle tanismis ve bu hissi, annesiyle birlikte oldugu zamanlari hatirlayarak gidermeye çalismisti. Hatirlamaya çalistigi seyler, duygular ya da yasadiklari siradan olaylar degildi. Olaylari daha somutlastiran figürleri ariyordu. Mesela annesinin ocagi yakarken kibriti çakisi, tuttugu bulasik bezinin nasil oldugu ya da igne kutusunu ocagin üstünde kaynatirken minik masalarla siringayi ters düz edisini… "Özlem Kiper, hayatin gürültülü akisi içinde kiyilarimizda biriken hüznün tasidigi çesitli insan hallerini isliyor öykülerinde. Çocukluklarinin ellerini hiç birakmayan kadinlarin düse kalka ama sek sek havasinda yürüyüsleri eslik ediyor yazarin metinlerine. Iç etekli, mutfakli, mor halkali, kirik kismetli, vuslatli ve tabi ki vapurlu öyküler. Yazar Acir mi Mösyö Messier diye soruyor kahramanina. Her öyküde acidigi belli olan bir usta kalemin ilk öykü kitabi. (Tanitim Bülteninden)