Amerikan Mektupları / Düşünen Adam Aranızda

Çamlica'ya dogru yürüyüs yapiyorduk.Toprak bir yokusun üstünde yolu tikayan bir kaya parçasini kazma ile kirarak yolu açan bir adama rastladik.Önce bunu bir amele zannettik.Arkadasim tekerlek, siyah sakalli, tatli, güler yüzlü, oldukça iri ve dinç cüssesiyle çalisan adami selamladi, "Amele misin? Yalniz mi çalisiyorsun?" diye sordu.Kazmasina dayanarak bir gazali andiran derin, siyah gözleriyle bizi süzen kahraman Türkmenin heyecanli, gür sesini dinlerken kulaklarima inanamiyordum: "Ben arabaciyim, na su karsi kulübede oturuyorum, amele degilim.Allah için bu yolu yapiyorum".Bizim saskinligimiza bakiyordu.Biz sormadan o devam etti.Lakin gözleri dolmustu, sesi titriyordu.Serbestçe agliyabilen bir kahramana benziyordu: "Babam Çanakkale'de sehit oldu, bir helva pisiremedim.Evladimi Istiklal Harbi'nde kurban verdim. Bir Mevlit okutamadim.Günahlarina gönderecek bir seyim yok.Iste bu hayri yapiyorum".Hemen kazmaya sarildi ve "Allah" diye basladigi isine devam etti.Ben bu vicdan azametinin karsisinda o gün bugün secdeye kapaniyorum.