Ay Kara

Karanlık, bir akşam vakti Yüzünde sokak lambasından vuran kızıllık ve kar beyazından yansıyan aydınlık Ocak ayı olmalı kış bastırmıştı Kar yığınları vardı her yerde Buz gibi bir akşam Soğuk; ellerini üşütmüş, kar yüreğini Gözlerin gelincik ateşi kızıllığında Beyazı kırmızıya çalmakta. Bilmem kaçıncı vedanın şarkısını bestelemekte zaman Ve güfteyi söylemekte dudağın Tellere konmuş evsiz bir çift güvercin Gözlerin ağlamaklı, boğazın düğüm düğüm Hoşça kal derken nemlenir gözler elvedaya sarılan avuçların. Yüreğim, soluğun da zavallı tutsak Bırakma, giderken onu da götür