Biz O Zamanlar Baaçede Oynardık

1974 senesinde, bahçeye ilk defa çiktigimda, üçyasindaydim veKalamis'ta, dört yolun kesistigi Erguvan Sokak'ta, Rüya Apartmani'ndaoturuyorduk.Biz o zamanlar, mevsim bahar oldugunda mahallenin tüm çocuklariylabirlikte kendimizi sokaga atar, karakis gelene kadar da pek içeriye girmeden“baaçede” oynardik.O zamanlar, çocuklar kasla gözle idare edilirdi. Genelde evde olan annelerokuldan gelen çocuklarin pogaçasini, kekini ayri, aksamin bol tereyaglipilavini ayri pisirirdi. Babalar rüzgârda devrilen anteni evire çevire düzeltir,kumlanan görüntüyü yeniden piril piril yapardi. O zamanlar büyükannelerbayram harçliklarini kösesini isledikleri mendilin arasina koyar da verir,eli öpülen dedeler mis gibi kolonya kokardi. O zamanlar çocuklar herkesinbirbirini tanidigi mahallenin bahçelerinde oynar, cevizi, dutu agaçlaratirmanip yerdi.AyçE Ayyildiz iste o çocuklardan biriydi. Gizli gizli divanin altina girdigindesaçlari somyanin yaylarina takilir, yakalanip zilgiti yer, televizyonkapanirken “Istiklal Marsi”ni “hazir ol”da dinler, bayram harçliklariylaçatapat alir, tirmandigi agaçlardan inemeyip mahsur kalir,lastik ve misketleri cebinden eksik etmezdi.Ve bir gün, o mutlu çocukluk anilari sakli kaldiklari sandiklardan çikinca,hatirladiklarini Facebook'ta paylasmaya basladi.Çünkü kelimeler sihirliydi...