Cihangirin Ordabuları Ve... Bir Kızın Tutamadığı Anne Eli

Çocuk deyip geçenlere olabildiğince haykırmak istiyordu Şirine. Çocuk deyip geçenler büyüklerdi, çocuk geçip gitmezdi ne yazık ki. Çocuklar her şeyi en hassas hali ile hisseder, süzgeçten geçirirdi. Süzgeçte kalan tüm tane ve tortular ise gelecekteki yaşamlarıydı. Çocuklar birer bilgisayardı. Çocuklar sessiz birer çığlıktı. Çocuklar asla unutmazdı. Çocuğun gözü katil balina Orcanın gözü gibiydi. Gördüğünü asla unutmazdı. Ve aynı zamanda bir filinki gibiydi çocuğun hafızası. Çocuğun yarın bir deve olması da büyüğünün ona ektiğidir. Çocuğun içindeki kin değil, acısıdır aslında. Çocuklar gerçekten de yarının büyükleriydi. Yarına kırık, dökük büyük yetiştirmek toplum için ciddi zarardı. Çocuğun da çocuğu olacaktı yarın, öbür gün.Kalbimde herkesin bir yeri var. Kiminin altı çizili, kiminin ise üstü. Bu kitapta konu aldığım bütün herkesin üstü çoktan çizili. Huzurluyum. Bu çizikler benim huzurum.Kuşlar gibi uçmayı, balıklar gibi yüzmeyi öğrendik. Ancak bu arada çok basit bir sanatı unuttuk: Kardeş gibi yaşamayı… Martin Luther KINGin bir sözü.Neyi paylaşamayız ki misafiri olduğumuz bu dünyada? Bu dünyaya sığamadık da, ahirete bakalım nasıl ve ne şekilde sığacağız?Acaba orayı da paylaşamayabilir miyiz? diye düşünmüyorum, çünkü oradaki paylaşımı pay pay buradan alıp götürmüş olacağız. Daha şimdiden bu dünyada kardeş payı yaptık bile:Bir ona, bir ona. Bir ona, bir ona. Bir ona, bir ona…Bir cennete, bir cehenneme. Bir cennete, bir cehenneme. Bir cennete, bir cehenneme…Ya arsız olmak lazım bu dünyada. Ya gamsız. Veya bana ne demeyi öğrenmek lazım ya da sana ne! Yaşam felsefesi bu olmuş gibi.Ben Şirine.