Duvar

Ben kazandım! Bencilliğini sosyo-kültürel etnik kökeninden alan, dünyasını başka bir dünya aramaya başladığından beri yok etme arzusu içinde olan, iyi şeyleri biri veya birileri sayesinde var oluyor sanan, kendi travmatik sendromlarını makamı yokken çevresine makamı varken bütün dünyaya yansıtan, kurduğu cümlelerin ne anlama geldiğini bilmeden öylece altı boşaltılmış cümleler kurup beylik taslayan, binlerce iyi niyeti pazarlayıp satın alan, dünyada duygu namına tek bir an bile bırakmayana dek birbirinin iyi niyetine saldıran, bütün kötü şeyler gözünün önünde bütün iğrençliğiyle meydana geldiği halde kendisine değmediği için susan ve susması yetmezmiş gibi bir de kendi sosyal sitesinde kendini temize çıkarmaya çalışan, yaşadığı bütün iyi anıları kendi içinde trajediye sürükleyip onları teker teker kötü anılar ile ambalajlayıp yine kendi içinde dünyanın acısı sırtındaymış gibi piyasa yapan insana karşı ben kazandım! Şimdi vicdanının iki metre altında etinden parça alan her canlıda ben oluşacağım. Sana rahmet dileyen her insanın, neden acaba sorusundan beynine ulaşacağım. Sen toprak olurken ben daha çok beden bulacağım. Daima uykunun seni iyileştireceğine inanırdın, ama uyku dermanın olmadı, seni kabul etmedi uyku! Fakat ölüm en güzel dermandır. İnandığın uyku ancak ölümle iyileştirebilir seni. İyi uykular sana Agâh Cavit ve Tevfik! Ben hayatta pişman olmam deyip, pişmanlık duyacağını düşündüğün şeyleri yapmamakla pişman olmaktan kurtulacağını zannediyordun, yanıldın. Pişmanlığın, bile isteye yaptığın şeylerin, bittikten sonra bıraktığı huzursuz tat olduğunu anlayacak fırsatın bile olmadı, baksana!