Empatinin Yitimi / Kayıtsızlık Politikası Üzerine

Uygarlığımızın hastalığı bu şekilde aktarılır: İnsan kendisin in kurban konumunda olduğunu görmek zorunda kalmamak için kendisine kurbanlar arar.1993 yılında, Liverpool'da on bir yaşındaki iki çocuk. İki yaşındaki başka bir çocuğu kaçırıp öldürdüler. Yoldan geçenler zamanında müdahale etmiş olsa, cinayet önlenecekti. Ancak küçük çocuğun bağrışlanm duymalarına rağmen kimse yardım etmedi. Bu kişiler böylelikle suçluların yanında yer almış oldular...ArnoGruen'egöre. insanlar kendi acıların ı yaşayamadıklarında, bu acıyı başkalarında yaşama ihtiyacı duyarlar. Bunu yapabilmek İçin başkalarını aşağılar, onlara zarar verir ve bu zayıflıklarını inkâr ederler. İnkar ise kurban durumunda olanı suçlu, suçlu olanı ise kurban durumuna getiren kısırdöngünün başlangıcıdır.Günümüzde soğuk, haşin, içindeki çocuğu artık fark edemeyen insanlar idealize ediliyor. İnsanlar kendi kişiliklerini geliştirmek yerine güçlü olanla özdeşleşiyor. Bu da insan oluşun temetini bütünüyle sarsıyor.Empatinin yitimini önlemek ve kayıtsızlık politikasına son vermek için bir çıkış yoluna ihtiyacımız var... Gruen bu kitabında, ilkel toplumları, ruh hastası olarak adlandırılan kişileri ve ölüm kamplarından sağ çıkanlar ı inceleyip karşılaştırmalar yaparak insanlığın ihtiyaç duyduğu bu çıkış yolu için ipuçları belirliyor.