Eyvaz İle Bir Sene (7.62)

Gökyüzü ne kadar da mavi... Bulutlar tertemiz. Yeni yıkanmış, belli. Bu insanlar neden bu kadar telaşlı? Abiler, şu yatağı sarsmayın da biraz uyuyayım şurada. Zaten yorgunum, her şey siyah olup duruyor. Yalnız, hemşirenin kolyesi güzelmiş. Gidince ben de anneme alayım bundan bir tane. Üşüyorum. Tavan bembeyaz. Burnumdan şu balonu çekin, hava üflüyor, nefes alamıyorum, hepten boğuluyorum. Neden beni kimse duymuyor? Neredeyim ben? Ne oluyor? Turuncu, çekiç, portakal, Beşiktaş, Cemal... Bırakın beni. Eve gitmek istiyorum, kahvaltı yapmak istiyorum. Anne... Seni çok seviyorum...