Gabriel Garcia Marquez

Okurlariyla bulustugu andan itibaren büyük bir ilgi gören, ilerleyen zaman içinde de klasik seviyesine ulasan Yüzyillik Yalnizlik'in yazari Gabriel García Márquez, 1982 yilinda Nobel Edebiyat Ödülü'nü aldiginda üç ülke onun kendi yazari oldugunu iddia edecekti: Kolombiya, Meksika ve Küba. Üstelik hepsi de hakliydi. Kolombiya, dogup büyüdügü, onca yoksunluk ve yoksulluk çekmesine karsin israrla yazmak suretiyle üslubunu oturtarak uzun, akici ve sasirtici ölçüde heyecanlandirici cümlelerini olusturdugu vataniydi. Meksika, en uzun yasadigi ve en rahat çalistigi yerdi. Küba ise her Latin Amerikali gibi onun da içinde biraz Fidel'lik bulundugu için, siyaseten vatandasi hissettigi ülkeydi.Memleketinin halk türkülerini söyleyip sokaklarda dans etmekten keyif alan Márquez, siyasi durusuyla kitasinin iktidar sahibi diktatörlerini maruz biraktigi soguk duslar, yazdiklariyla okuyucusuna tattirdigi edebi hazlar ve çilginliklariyla çevresine yasattigi neseli anlar sayesinde giderek büyüyen bir arkadas çevresi edinmistir. Latin Amerika'nin edebiyat patlamasinin ve büyük bir isabetle büyülü gerçekçilik olarak adlandirilan akimin en önemli yazari olarak basta Fidel Castro, François Mitterand, Felipe González, Bill Clinton olmak üzere dünyadaki birçok önemli liderin dostlugunu kazanmistir. Ülkesine, kitasina ve sola katkida bulunmak için hayli çalistiktan ve dünyanin en ünlü Nobel'lisi olduktan sonra, kendine saygi duyan her yazarin Ingilizce bir biyografisinin yazilmasi gerektigine ikna olmus ve hayat öyküsünü kagida dökmek isteyen Latin Amerika edebiyati uzmani ABD'li Gerald Martin'in önerisini kabul etmistir. Önceleri sadece “müsamaha gösterdigi” Martin, aralikli görüsmelerle on yedi yila uzayan bir süreç içinde, kendisinin “resmi biyografi yazari” statüsüne kavusacaktir. Martin'in üç yüzden fazla kisiyle yapilan röportajlari da içeren bu uzun ve mesakkatli çalismasinin sonucunda üslubu, içerigi ve dozunda mizahiyla elinizdeki harika biyografi ortaya çikmistir.