Gün Işığım

“Bana o gün şöyle demişti: ‘Beni bir daha göremeyeceksin, yanına geleceğim, nefesim daima ensende olacak ama senin bundan haberin olmayacak!' Böyle konuşmuştu benimle. Dayanamamış ve ağlamaya başlamıştım. O anda bir ses geldi şak diye, bir şey olmuştu, korkuyordum. İdil sakin ol, elektrikler gitti, ben yanındayım, bak şimdi yanındayım korkma deyip İdil'e sarılmıştım. “O burada, beni buldu, yine bana zarar verecek. Hayır, bana saldırma, bırak beni, ben sana ne yaptım, neyim kaldı? Işığımı aldın, daha neyimi alacaksın!” Birinin bana sarıldığını hissettim, kurtulmaya çalışıyordum o ellerden, itiyordum bana sarılmış vücudu. “Hayır, bana bu sefer zarar veremeyeceksin hayır!” “Şişşt korkma, sakin ol, benim, Haldun. Ben yanındayım, o burada değil, sakin ol. Sana kimse zarar veremez, ben varım tamam mı? Hadi derin derin nefes al, kendine gel, her şey yolunda.” Bana sarılan adamın dediğini yapıyordum, derin derin nefes alıyordum. Biraz önce kurtulmaya çalıştığım vücuda sarılmıştım, başımı yaslamıştım ona, koklamıştım onu, kokusu huzur veriyordu.