Gün Işığım

Veda… Titrek bir sesim Kalem tutan, lakin uyuşan parmaklarım Damla damla gözlerimde birikmiş damlalar Gözlerimi kapatsam düşecek Kafamın içinde bir otogar Uğultular, vedalar Can yakan vedalar Kesilen nefesim Sıkarmışçasına düğüm düğüm Elimde fotoğrafın İlk gün çekildiğimiz fotoğrafın Nedense ilk gün değil de son gün geliyor aklıma Beni o gürültünün, o kalabalığın içinde yapayalnız bıraktığın gün! Beni, dağ gibi beni, arkandan diz çöktürüp bir çocuk gibi ağlattığın gün! Veda günü… Dizlerim yerde, ellerim boğazımda düğüm düğüm nefesimi kesmek istediğim gün! Çok şey söylemek isteyip de titrek sesimle söyleyemediğim gün! Köşe bucak kaçtığım Her köşede karşıma sen çıkarsın korkusuyla kaçtığım gün! Son veda… Son fotoğraf… “Birini nasıl bıraktıysanız onda bıraktığınız tek fotoğraftır,” demişler. Sen bende bıraktığın gibi kaldın!