İbn Arabi'de Ma'rifetin İfadesi

Sûfîler, yaşadıkları manevî tecrübeyi ya da bu tecrübenin bilgisel içeriğini doğrudan kelimelere dökmenin zorluğunu çeşitli vesilelerle vurgulamışlardır. Zîrâ dil, bütün beşerî tecrübeyi kuşatıp kendine özgü kalıplara dökmede yetersiz kalmaktadır. Dolayısıyla, tecrübenin sınırları dilin sınırlanın aşmaktadır. Sûfîler, zevken tecrübe edip hissettikleriyle ifade ettikleri arasında derin farklılığın olduğunu bilmekle, bir iletişim aracı olarak dili kullanma arasındaki gerilim ve çelişkiyi sürekli yaşarlar. Sûfî epistemolojisi söz konusu olduğunda idrâk etme-idrâk edememe şeklinde tezahür eden bu gerilim ve paradoksallık, ma'rifeün ifadesi noktasında da ifade etme-ifade edememe şeklinde tezahür etmektedir.Aslına bakılırsa rûhânî/tasavvufî tecrübeye ilişkin bütün sözler "söylenemeyenin söylemi"dir. Bu sebeple, sûfiyâne ifadelerde dile dökülenleri olduğu kadar, söylenemeyenleri de hesaba katmak ve tasavvuf! literatürü bu perspektiften değerlendirmeye tabî tutmak gerekmektedir. Elinizdeki kitapta, Şeyhü'l-Ekber Muhyiddîn İbnü'l-Arabî'nin tecrübelerinin yorumu niteliğindeki zengin ifadelerine yansıyan bu gerilimi ve paradoksallığı bulacaksınız.