İçimizdeki Mevlana

Her sey sahibinden ögrenilir. Askin hocasi da asiktir ancak. Pasi kiri yakan kutsal alevi bulmustu. Herkesi oraya, o kudsi atese davet etti Mevlana. Mecusiyi, Ermeniyi, tevbesini bin kerre bozani, dogruyu ve egriyi... Onlar oraya farkli libaslarda girdiler, bir olup çiktilar. Bütün bu insanlar kendilerini ayiran dillerini unuttular yeni ve ortak bir dil buldular. Üzüm demeyi yeniden ögrendiler. Mevlana bir as ustasiydi; kirk yumurtayi bir sahada kaynatip tek yumurta etmenin sanatini elde etmisti. Bir ney gibiydi; kendinden bosalmis sahibinin soluguyla dolmustu. Bir beser beseriyetinden ne kadar siyrilabilirse o kadar siyrilmisti kendisinden. Demirdi ama ateste erimisti, sekerdi ama suda yok olmustu. Tevazuyu topraktan ögrenmisti, cömertligi yagmurdan; insan seçmezligi günesten bellemisti. Onun için rahmet gibi her tarlaya yagiyor, günes gibi her bacadan giriyordu.. Biliyordu ki Tanri katinda alçak da birdi yüksek de; padisah da ayniydi kul da. O yüzden cümle cihana bir nazarla bakti.