İki Soluk Arasında

Aşkı affetmeyi sağlayan,hep vicdandı.Kaybetme korkusunu bile bastırırdı sevdiğini üzme kaygısı.Üzülse de üzmezdi ya insan.İşte o aşktı çoğu zaman;kime ya da neye olduğundan bağımsız.Aşk yakardı,vicdan acıtırdı.Kimi zaman birlikte kimi zaman ayrı ayrı konuşur,susarlardı.Beraber yaşardı aşkla vicdan.İnsanın vicdanı en çok aşka sızlardı…O ince sızı yüzünden kendinden feragat eden insanın korkuları aslında hep geleceğin olasılıklarına dairse,korkmakta rüyaya dalmaktı.Ne yazık ki hep unuturdu aşk:en kötü kabus bile bir gün ışığı ile yok olurdu.Vakti gelsin yeter.Aşk,sabırsızlığından dostluk kurardı vicdanla…