İmam-ı Azam Ebu Hanife Fıkhın Bedene Bürünüşü

Modern zamanlarda özü itibariyle bize ait olmayan dünyevilestirme projesiyle birlikte siradan bir müslümanin din-dünya tasavvuru ve algisi büyük ölçüde degismis, açik bir deyimle büyük ölçüde yikima ugramistir. Bu dejenerasyonun etkisiyle islam fikhinin da, içinde barindirdigi iman-ahlak ve aksiyon damari yok edilmis, teknik hükümlerden mütesekkil bir yapiya, kuru bir [islam] hukuk(un)a dönüstürülmüs, bunun neticesinde dinin özündeki iman-ibadet ve ahlak vurgusu büyük ölçüde ortadan kaldirilmistir. Hâlbuki geçmis tarihi süreçlerde Islam düsüncesinin geleneksel ulema-fukaha profilinde, sözü edilen bir kopustan söz etmek -küçük istisnalarin disinda- mümkün degildi. Ulema ve fukaha denilen kesim -özellikle selef-i salihindedigimiz ilk üç kusakta- sadece dünyevi-teknik çalisma yapan bir bilim adami sifatiyla degil ayni zaman da bir inanç ve ahlak önderi sifatiyla da islevlerini sürdürüyordu. Iste bu çalisma bize, sözünü ettigimiz kopusu ortadan kaldirmanin yegâne yolunun hayati bölmeden, onu bir bütün olarak algilayarak fikha ve fakihli bir yapiya, yani Imam-i Azam Ebu Hanife örnegindeki âlim tipolojisine tekrar dönmek gerektigi gerçegini bir kez daha göstermistir. Buna göre fakih, sadece dünya isleri üzerine düsünüp çözüm üreten bir tekniker degil ayni zaman da dini ve ahlaki durusuyla da topluma istikamet veren, bu mubarek gaye ve ideali her zaman üst-deger olarak ön planda tutan kimse olmalidir.