Kahverengi

Kollari hâlâ omzumdaydi ve hareket etmemek için kendimi kontrol etmeye çalisiyordum.Tek bir adimda düsecek hissine kapilmaya basliyordum.“Bunun disinda gerçek olan hiçbir sey yok, bana bakmadigin zamanlarda da gerçek olan tek seyin hiçbir sey olmadigini biliyordun.”Aynaya döndüm.“Aslinda gerçek olan sey senin hakkinda birçok seyi biliyorum ve onlari bildigimi sanmam degil. Belki de seninle daha önce tanistim, baska bir zamandan kalma bir aliskanligimsin, bunu biliyorum ama baska bir zamanda tekrar seni yasamak için buradayim.”Aynaya dokundum:“Iste buradasin ve hangi zamanda sana dokunmam gerektigini bilmiyorum. Belki daha önce sana dokundum, belki de sana dokunmanin ne demek oldugunu biliyorum ve bunu unutturacak zamanin içinde kayboluyorum, eminim sana dokunsam unutamazdim.”Elimle sikica soguk mermere dokundum. Ona dogru döndüm.“Sen çizmek istedigim bir resimden daha fazlasisin.”Aynaya bir yumruk atti, eli kanamiyordu, aynanin parçalarindan biri bilegimin tam üstüne denk geldi. Yavasça onu çikardigimda kanin bileklerimden fayansa damladigini gördüm.“Bileginde iz kalirsa unutamazsin, ama kalmazsa bil ki bugünü tekrar yasayacagiz.”Bilegimden akan kani duvarda kalan aynanin parçalarina sürdü.“Her seyi biliyorum ama seni anlarsam ve beni anlamana izin verirsem baska resimler çizmek için yorgun hissedeceksin, ama birçok resmi tamamlayip bana tekrar gelecegini biliyorum.”Fayansa daha hizli bir sekilde kan damlamaya basladi.“Birçok portren olacak gözlerini tamamladigin, benim gözlerim zihninin bir tarafinda yarim kaldiginda beni tamamlamak için tanistigin yüzler seni bana geri getirecek.”Bir süre sonra fayansa akan kan damlalarinin fazlalastigini gördüm, bir yol izliyordu.“Simdi gitmen için bir sebebin var, çünkü geri geleceksin.”***