Kapan

“Özürlü olsam mesela… Öyle bir özürlü ki, beynimin kapakçiklari kötülükleri algilamaya kapansa. Hayir, gözüm kapansa… Bana, aileme yapilani görmesem, yok saf olsaydim da hissetmeseydim. Ama Allah bana beyin vermis, adaletini ve adaletsizligini göstermis. Ve ok gibi üzerime saldiran aci bir hayat eklemis. Çok yazik ki, hayatimin bana sundugu iyilik sifirda. Boguluyorum, kötülügün ayaklarinin altinda ezilip çürüyorum. Bunu kabullenmek zor ama dogdugum günün melekligini unuttum ben. Allahin cezasi kul oldum.” Gökhan aklinin susmasi için ne yapmasi gerektigini bilmiyor, oturdugu yerde soguk soguk terliyordu. Basinin içinde birisi testere çalistirmaya devam ediyordu sanki. Tekrar gözlerini yumdu, bu kez daha siki. Karanligi gördü ve yildizlari. Ve sonrasi, belli olmayan bir piramit gibi… nefes aldi… daha derin… Beyninde aglayan birinin sesi, ancak aglamaktan yorulunca kesildi ve sanirim Gökhan uykuya daldi. Genç kadin ilk basta Gökhan'in soguk yüzüne, sonra kolundaki saate bakti. Onun tepkisini görmekten sikildi sonunda ve çantadan çikardigi gazeteyi okumaya basladi. Bir ara basini kaldirdi. Uçagin oval penceresinden havanin karardigini gördü.