Karakterin Ölümü

Karakter'in dramatik teori içinde işlenişini Aristoteles'ten günümüze kadar takip eden Fuchs, "Karakter"in modern ve odern zamanlarda geçirdiği evrimi, Aristoteles-Hegel-tzsche yörüngesini izleyerek ve postyapısalcıların 70 sonlarında ve 80'lerde ilan ettikleri "ölümler" [Lacan'ın öznelliğin sembolik yapılandırılışına ilişkin kavrayışı, Foucault'nun "insanın sonunu" ilan edişi, Derrida'nın "Varlık'ın metafiziği "ne saldırışı, Barthes'ın "Yazarın Ölümü", Baudrillard'ın yıkıcı "simülakr düşüncesi", Lyotard'ın modernizmin meta anlatılarının yıkıma uğraması ve Cixous, Irigaray ve Kristeva'nın eril, genellikle de yukarıda adı geçen kuramcılara ait felsefi ve psikanalitik yorumları sergileyişleri] ile desteklenmiş okumalar odağından geçerek, haniyse imbikten süzüp aktarıyor bize.Fuchs aynı zamanda en önemli çağdaş tiyatro yönetmenlerinin, ["karakterin sahne gösteriminin artık biricik perspektif noktası olmaktan çıktığı, gerçek olan ilekurgusal olanın 'arapsaçına' çevrildiği"] alternatif gösterim uygulamalarını merceğe tutarak, onlar için gösterimin ne anlama geldiğini ve tiyatronun sanatsal uygulaması ile postmodern kültürün neredeyse bütün biçimlerinin yüzeyini kaplayan saplantılı teatrallik arasında nasıl bir ilişkinin yaşandığının izini sürüyor.2003'te aramızdan ayrılan yazardan değerli bir miras.