Kötü

Hani bazen yılgınlıklarımız olur. İçimizde patlamaya hazır bir yanardağ gibi kocaman bir ağırlık bu¨yu¨r. Bu¨yu¨du¨kçe daralır, daraldıkça kalbimiz sıkışır. Biz orta yerde, hayat etrafımızda umursamaz bir şekilde zafer çığlıkları atarak adeta ateş dansı yaparız. Kimliksiz bir zavallıya dönmu¨ş ruhumuzla kaçamayız. Bağıramayız… Dişlerimizi sıkarız. Dişlerimiz acır. Hangi sancı çaresizliğe bu kadar kolay teslim olur ki… Sonra her korku suskunluklarımızda bu¨yu¨r. Hani kelimeler dilimizden döku¨lse, sanki sahiden olacak ve her şey bir anda bitecekmiş gibi. En gu¨zel anlarımıza yapışıp kalır tu¨m gerçekler. Mesela en içten kahkahalarımız birden yarım kalır. Ya da çiğnediğimiz en lezzetli yemeğin tam orta yerinde, sanki ağzımıza bir diken batar. Öyle çok hissederiz ki yavaş yavaş yemek borumuzdan aşağıya inen lokmalar, saplanan pıtırakların birer birer söku¨lmesi gibi kanatır, acıtır, kahreder. Baharda çekilmiş renkli bir fotoğrafın, bakmaya doyulmayan o yeşil tarlalarının orta yerinden akan nehrinden birden kıvılcımlar çıkar. Her kıvılcımın u¨stu¨nde “kötu¨” yazıyordur. Kötu¨ kötu¨ kötu¨..! Kötu¨, kelimesini ne diye icat etmişler ki… Bir insanın yaşarken, hayatla olan bağlarını dört harfli bir kelime ile her geçen gu¨n azaltıp yok etmesi için mi? Ya da bir cellât kılığına bu¨ru¨nsu¨n ve her gu¨zel cu¨mle içinde elinde bir urgan, tu¨m yazılan muhteşem şiirleri asmaya hazırlansın diye mi? Bilmiyorum…