Mahmut Kara

Şimdi arş-ı alaya bir kestirme lazım Güneşi fener, yıldızları yoldaş eylemem lazım Zerreyim ben... Cihan kadar ağır Mecnun'un Leyla'sı kadar sağır... Mümkün olan ölmek Yoksa, iş kolaylığı; Peygamber olmak... Şimdi arş-ı alaya çıkmam lazım Cesedim kanlı canlı Kendimi görmem lazım... Ben neyim? İstanbul'a gelmişti ama her şey iyi olacak sanıyordu. Kimseye belli etmiyordu deli olduğunu. Artık ona intihar etmenin yakıştığını görmüyor ama gösteriyorlardı. Çünkü İstanbul'a yakışmazdı onun gibi yırtık elbiseleri olan sinir hastası asabi biri. Kimsesi yok, evi yok, Kimliği yok. İntihar köprüleri beyninde bir karabatak gibi kolay ölüm çözümlerinden, çözümlerine dalıp dalıp çıkıyor. Ama tek bir gaye aklına geliyor; bir anı ölümle değil, düşüncelerle ayakta kalmalı. Bir şiir de olsa bırakacak insanlığa bir tanık.