Ölü Canlar

Madımak Otelinde insanlarımızın yanışını televizyondan izlemiştim. Bu görüntüler insanımızı derinden yaralamış, beni bunalıma sokmaya yetmişti.60lı yılların sonlarına doğru akşamüzeri babam eve gelmişti. Yozgatta idik o yıllar, babam sürgüne gönderilmişti, ben lise öğrencisiydim. Kapıdan girdiğinde üstü başı iyi görünmüyordu. Neredeyse bizi yakıyorlardı demişti. Türkiye Öğretmenler Sendikasının Kayserideki bir kongresine gitmiş, kongrenin yapıldığı sinema ateşe verilmişti. Fakir Baykurt babamın yakın arkadaşıydı. Hepsi Köy Enstitüsü mezunu, birer aydınlanma savaşçısıydı.Madımak Katliamı bana o günü anımsatmıştı. Demek ki bu durum, belki de Anadoluda tarihsel bir gelenekti ve her an tekrarlanabilirdi... Yakmak, acı çektirmek, iz bırakmamak, küllerini rüzgâra savurmak...Ölenlerin arasında birkaç yakın arkadaşım, sevdiğim yazarlar vardı... Onları o dönemin meyhanesi Kardelenden tanıyordum. Birkaç yıl sonra bir gün, mahkeme başkanının son kararında söylediği cümleyi, Türk Ulusu tarihte geçirdiği en zor dönemlerde bile böyle vahim bir olay görmemiştir... dediğini okudum bir gazetede. İşte o an bu olay unutulamaz, geçiştirilemez, görmezlikten gelinemez dedim kendi kendime. İçinde bulunmadığım, uzaktan, TVde izlediğim bir katliamı yazacaktım ilk kez. Davada müdahil bir avukat arkadaşıma gittim, bütün dosya ve belgeleri istedim kendisinden. Sıra, içinde olmadığım acı verici bir öyküyü tasarlamaya gelmişti...