Son İnsan

Tüm yasamini edebiyata adayan Blanchot, modern Fransiz yazinindaki en esrarengiz metinlerin yazari olarak nam salmistir. Her ne kadar kritik yazilarinda, kurgusal eserlerini dolayimli olarak aydinlatmis olsa da, bir miktar karanlik yapitinda her zaman yer buluyor gibidir. Yine de Blanchot, Joyce'un aksine "okunamaz" metinler, ya da Mallarmé gibi müzikal metinler yazmaz. Blanchot'nun kurgusal eserlerinin dolayimsiz açikligi, okuru, metnin anlaminin, metnin içinde ulasilabilir olarak bulundugu beklentisine yönlendirir. Blanchot için okuma ve yazma birbirlerinden ayrilamaz eylemlerdir ve Blanchot bir yazardan önce okurdur. Eseri basta Hegel'le, sonra Heidegger, Nietzsche, Levinas ve Bataille'la diyalog olusturur.Blanchot kuskusuz Hegel diyalektigince temsil edilen, sonunda her seyin Mutlak Bilgi çerçevesinde yeniden ele alinacagi uyarisini önemsemistir. Hegel tarihin bir sona ulasacagini iddia eder; sistemin amaci, bu amaca ulasmadaki süreçle birlesecektir. Tüm Blanchot külliyati, Hegel felsefesinin ana ilkesi olan ve tarihin sonunda oldugu ima edilen türdesligin önlenemezliginin reddi olarak görülebilir. Bu anlamda her Blanchot eseri, bir digerini önceliyor, ya da tamamliyor gibidir. Yüceler Yücesi'nde "tarihin sonu"nu tartisan Blanchot, Son Insan'da ayni meseleyi ele almayi sürdürür.