Yokuş Yukarı İstanbul

"Gözüm isiriyor bir yerlerden ikisini de, ama hafiza, mahalledeki Hafiz amca gibi çatik kasli mendebur bir ihtiyar simdi. Ser verip sir vermiyor. Alt dudagi sarkmis, masaya degiyor Hafiz amcanin. Bir avuç erik için sopayi sirtimda kiriyor. Erigin bali sizarak, agzimin kenarindan akan kana karisiyor. Hafiz amcanin sakalindan tutuyorum, ellerimdeki kan bulasiyor ak sakalina. Kurtariyor sonra sakalini avucumdan, soruyor, orak çekici nereden taniyorum? Ters assak, hatirlar misin? Ters dönüyor dünya. Göz hizamda ayakkabilar, kirden kararmis yer dösemesi, orak çekiç kemerle baglanmis ayaklarimla göz göze. Ayaklarim da konusmayacak, isteseler de konusamazlar. Onlar görmedi poseti kimlerin verdigini, bense hatirlamiyorum. Tek suçum erik çalmak." Evlerine arka sokaklardan gidenlerin öykülerini yaziyor Sibel Öz. Beykoz'un kapisina kilit vurulmus fabrikalari, Tarlabasi'nin yokuslu yollari, Taksim'in özgürlestigi on dört gün, Kandilli'deki fisiltilar, Bogaz'a bakan feslegen kokulu teraslar dile geliyor, ete kemige bürünüyor yorgun Istanbul... Ve hatirliyor hatirlamak istemediklerini de... Gayrettepe'deki iskenceleri, kentsel dönüsüm kiskacinda çetelere bogdurulan mahalleleri ve mahalleli yigit gençlerin katledilisini. Bazi öykülerde susuyor Istanbul, katliamdan geçiyor sözcükler de, Suruç oluyor, Ankara oluyor...(Tanitim Bülteninden)